Ik probeerde woorden te vinden…

En ik voel verwondering.

Zo'n 2 jaar geleden vroeg God mij om te schrijven over Zijn naam. En ik dacht op dat moment dat ik het wel interessant zou vinden. Want ik volgde een Hebreeuwse cursus en vond het mooi om hierover meer te delen. Maar toen ik in de Bijbel op zoek ging naar wat God over Zijn naam zegt, zag ik nieuwe lijnen ontstaan, dwars door de Bijbel én … door mijn eigen leven heen. Ik begon te zien dat Hij is Wie Hij zegt dat Hij is. En natuurlijk wist ik dat allang, maar dat dat op zo’n diepe, liefdevolle manier is, dat besefte ik pas toen ik het ging opschrijven.

Ergens in dat proces vroeg God of ik Zijn hart wilde laten zien door wat ik schrijf. Dat omvat dit boek ook, omdat Zijn naam is Wie Hij is. Het laat Zijn wezen, Zijn identiteit zien. En het voelt als iets kostbaars om dat te mogen delen in dit boek en door de overdenkingen die ik voor DagelijkseBroodkruimels mag schrijven.

En dan kom je in zo’n proces terecht waarin deadlines ineens belangrijk worden. De tekst moet klaar, de controles moeten gedaan worden en het wordt veel meer gewoon een product dat klaargestoomd wordt. Mensen vragen nieuwsgierig waar ‘mijn’ boek blijft en ik kijk er naar en denk: ‘mijn boek?’.

Want het voelt nog steeds niet als mijn boek, in de afgelopen jaren mocht ik opschrijven wat God liet zien. In de Bijbel. En in de behandelkamer van mijn psycholoog destijds, dat voor mij echt als heilige grond is geworden.

Tegelijkertijd moedigden mensen om mij heen mij aan om het te gaan promoten, want het verhaal dat God liet zien, hoeft niet verborgen te blijven. Daarom verschenen er ineens posts en enthousiaste berichten rondom mijn boek. En ergens voelde het steeds meer als een gewoon product en begon ik mij zelfs af te vragen of ik mij de vragen van God had ingebeeld. Was het niet teveel 'mijn ding' aan het worden?

Totdat de eerste reactie binnenkwam.
Een oudere dame wilde mij ontmoeten, om te vertellen wat het boek met haar deed. Ze had het opengeslagen bij haar dochter thuis en precies die tekst raakte haar zo, dat ze begon te huilen. Ze mocht het meenemen en sindsdien leest ze elke dag een hoofdstuk. En elke dag huilt ze.

“Het brengt je heel dicht bij het hart van God en zijn liefde voor ieder persoonlijk,” zei ze.

En bij die opmerking schoot ik ongeveer omhoog. Dit was wat God aan mij gevraagd had en de eerste die het las, vertelt mij dit… het voelde ineens alsof ik een dubbel–gesprek aan het houden was. Ik was in gesprek met deze vrouw én in gesprek met God. Alsof God mij vertelde, ‘Ik heb het toch gezegd, dat jij mensen dicht bij Mijn hart mocht brengen, zo dicht bij dat ze Mijn liefde voor hen voelen kloppen?”.

Dát. Dat zijn de momenten waarop ik geen woorden meer heb.

Dit is genoeg. Als ik het hiervoor al mocht schrijven, is het genoeg.
Dit is alles waar ik naar verlangde.

Ik weet niet of jij al de gelegenheid hebt gehad om het boek te openen, een stukje te lezen. Mijn gebed is echt dat jij Zijn hart voelt kloppen. Dat jij Zijn identiteit steeds meer leert kennen. Niet door wat ik schrijf, maar door wat Hij jou wil laten zien, door de Bijbel heen, in jouw leven.

Want. God is de Betrouwbare, Hij is Degene die aanwezig is en blijft. Die jou liefheeft en ernaar verlangt dat jij Hem steeds meer kent, zodat Hij jouw Betrouwbare wordt, die je nooit verlaat. Waarop je voeten houvast vinden als alles om je heen wankelt.
En dat jij Zijn naamdrager bent en door jouw leven heen Hij zichtbaar wordt.

Want serieus, de wereld om ons heen snakt naar het zichtbaar-worden van God. En jij en ik mogen Hem laten zien, als de Betrouwbare. De God die regeert over alles en niets kan ons scheiden van Zijn liefde. Laat die liefde jouw thuis worden.

Annemieke