Misschien herken je het wel als je in de bergen op vakantie bent en graag wandelt. Wij houden ervan om naar de toppen te klimmen. En het liefst zou je soms in één rechte lijn omhoog willen gaan, om gewoon op dit top te staan en te genieten van het uitzicht.Maar zo werkt het niet in de bergen.De weg kronkelt.Je loopt in bochten, in lussen.Soms zie je de plek waar je net nog was, maar dan vanaf een hoger punt. Je komt langzaam omhoog. Niet in rechte lijnen, maar in cirkels die je leiden. En eigenlijk vind ik dat nog wel het tofste van wandelen, want daardoor krijg je steeds weer nieuwe, onverwachte uitzichten.

Kun je je voorstellen dat een schrijver geen woorden weet te vinden?Ik probeer het wel. Om woorden te geven aan wat ik voel, aan wat ik zie, als ik terugkijk op de afgelopen week. Op de afgelopen jaren waarin het boek langzaam vorm en inhoud kreeg. En het lukt mij niet.Een soort van sprakeloos... heet dat schrijveloos?Want ineens vallen puzzelstukjes op z'n plek en zie ik vooral nu al Gods beloften terugkomen.